به گزارش اخبار جهرم، «شادروان ابوطالب دوستکام جهرمی»، فرزند مهدی، در سال ۱۲۹۹ در جهرم متولد شد و پس از پایان تحصیلات به کسوت آموزگاری در جهرم درآمد. از آنجا که وی طبع شعر داشت، در اشعار خویش تخلص «دوستکام» را برگزید.
وی پس از آشنایی با خلیل سامانی متخلص به موج و همسرش رباب تمدن، که مدیر انجمن ادبی صائب بودند به عضویت این انجمن در تهران درآمد. با وجود اقامت در جهرم، اشعار بسیاری از وی در چند شماره‌ی ماهنامه‌ی «باغ صائب» تهران در سال ۱۳۴۶، چاپ شده است. بیشتر اشعار وی در قالب غزل و با مضامین عاشقانه و اجتماعی است.
دوستکام به دلیل علاقه به ادب عربی، مدتی نیز به تحصیل علوم عربی اشتغال داشت. این شاعر جهرمی در تاریخ ۷ مرداد ماه سال ۱۳۶۶ دار فانی را وداع گفت و در قبرستان رضوان جهرم دفن شد.
مجموعه اشعار وی، ۱۰ سال پس از فوتش، به نام «دیوان کامل اشعار ابواطالب دوستکام» در انتشارات کمال علم تهران در سال ۱۳۷۶ منتشر شد. این دیوان ۳۲۶ صفحه دارد و شامل غزلیات، ترجیعات و رباعیات شاعر است. در این دیوان فقط یک چهارپاره درباره‌ی جهرم با عنوان «شبی در نخلستان جهرم» به چشم می‌خورد.
او در این روایت می‌گوید با زبانی ادبی نخلستان و باغی مخروبه را در جهرم به تصویر می‌کشد که درختان لیمو و نارنجش خشک، زرد یا نیمه‌خشکند. باغ پر از خار و خاشاک و گرم و غمگین است و هیچ پرندۀ نواخوانی در آن نیست. دیوارهای باغ فروریخته و در وسط آن کلبه‌ای گلین است که در آن مردی و زنی و سگ زردی می‌زیند. شاعر به وی دربارۀ اوضاع باغ می‌گوید و نامش را می‌پرسد. او می‌گوید نامش درویش و بیکار است. شاعر از او گله می‌کند و از او می‌خواهد کاری پیشه کند و باغ را نجات دهد، اما باغبان ضمن امتناع و رد هرگونه تلاش و کوشش، کار خود را به خدا واگذار می‌کند و از او می‌خواهد یک گونی پول به وی عنایت کند که صدای استهزایی از سر نخل به تمسخر درویش برمی‌خیزد.
این مجموعه علاوه بر دیوان شعر، شامل تحقیق در زندگانی، احوال، اعمال، افکار و آثار مرحوم ابوطالب دوستکام جهرمی است که دکترحسن گل‌محمدی با نام ادبی«فریاد دماوندی»، آن را گردآوری و تنظیم کرد.
فرزند وی مهندس مهدی دوستکام، متولد ۱۳۲۱ جهرم هم نویسنده است و مقدمه‌ای بر کتاب دیوان پدر خود نیز نگاشته است.
