با من بگو چراغ حروفت را
تو از کدام صاعقه روشن کردی؟
بردی مرا بدان سوی ملکوت زمین
وین زادن دوباره
بهاری بود…
(محمدرضا شفیعی‌کدکنی)
اردیبهشت را
خاطرات خوش تو بهشت می‌کند،
ای آنکه با شکوفه‌های دانش
به باغ آگاهی رونق می‌دهی
و جویبار زلال معرفت را سرچشمه‌ای.
بارش واژه‌های کلام تو بر کویر تشنه‌ی جانم حدیث پایان‌بخش شب سراب بود
و وزش نسیم دانایی‌ات بر شوره‌زار ذهنم آغازگر فصل رویش.
کدام شعر تفسیر عظمت تو خواهد بود
و کدام نثر تبیین قاموس نانوشته‌ی معرفتت؟
در میدان توصیفت پای توسن کلام لنگ است
و دست نقاش خرد کوتاه،
اما مرغ احساس به نغمه‌خوانی، سرود سپاس را برایت می‌سراید
و به یمن آموختن الحان خوش تا ابد
ثناگویت خواهد ماند.
بزرگداشت مقامت بهانه‌ای است تا ساده بگویم:
“آموزگارم، دوستت دارم!”
